می بی.

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست       بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز              باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا     من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم               دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود     آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت     شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او         آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول       آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام                مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر    کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما          گفت آن که یافت می‌نشود آنم آرزوست

هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد           کان عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست     آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز            از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار    رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف            زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست