من.

ساعت ۱۱ شب.با جسمی خسته.

اهنگه با لهجه ایتالیایی توی گوشم میخوند که از ازمایشگاه زدم بیرون

بارون میبارید.کم اما با ضربه.

چشمامو بسته بودم و غرق در صدای اهنگ.

پیش میرفتم به سمت دریا

به سمت سیاهی دریایی که پشت درختای مرموز پنهون شده بود

بارون میخورد به صورتم و پیش میرفتم سمت خونه.سمت لونه

توی ذهنم صدای گفت.سلام به تنهایی.

سلام به تنهایی هر سال یک جور تازه.هر روز در دل قصه ای تازه